اما او گمان میبرد به خاطر سپاری جزئیات خوشبختی است.

آدمهایی که وقایع را با جزئیات و حدت و شدت به یاد می‌آوردند آدم های درمانده و بی پناهی هستند، نه به خاطر اینکه میتوانند خاطره های خوبی از آدمهایی داشته باشند که دیگر نیستند بلکه به خاطر تمام جزئیات ناراحت کننده ای که از دیگران توی ذهن شان می مانند، آنها هیچ لحظه ایَ خوشحال نیستند "هجوم غم ثانیه ای رهایشان نمیکنند گاهی با تمام تمام تمام وجودشان آرزو میسکنند اشتباه عزیزان شان را فراموش کنند فقط فقط و فقط دوست بدارند اما در بهترین لحظه ها همه یَ اشتباهات دیگران از برابرشان رد میشود، با خودشان زمزمه می‌کنند تو بخشیده بودی ش رفیق! اما اوضاع در درون شان جور دیگر است، اوضاع که شبیه لبخند روی صورتشان نیست، شبیه کلمات محبت شان نیست! اوضاع خوب نیست هیچ وقت برایشان خوب نمیشود، و این همان چیزی است که به خاطرش حافظه شان را لعنت میکنند.